Jakoś tak niepostrzeżenie (zresztą może to i dobrze) w kalejdoskopie świąt ostatnich dni,
z pierwszym maja przemknęło Święto Pracy czyli Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy – co by o tym nie powiedzieć, także jedno ze „świąt branżowych” Państwowej Inspekcji Pracy.

To dobra okazja na chwilę refleksji na temat solidarności (rozumianej jako wartość) osób tworzących Państwową Inspekcję Pracy oraz solidarności z osobami i środowiskami których praw my – inspektorzy pracy – w rocie naszego przyrzeczenia podjęliśmy się bronić.

Zbliża się też ważna rocznica – 15 czerwca minie rok od dnia objęcia funkcji przez nowego Głównego Inspektora Pracy Marcina Staneckiego. Rok bardzo ważny, rok nadziei na istotne, żeby nie powiedzieć fundamentalne zmiany w Państwowej Inspekcji Pracy. To również okazja na kolejną refleksję i podsumowanie.

Co zmieniło się, w inspekcji w tym czasie na lepsze?  Pewnie udało się, przynajmniej trochę naprawić relacje międzyludzkie w instytucji, udało się trochę odbrązowić inspekcję – o której jak w ogóle pisano, to właściwie tylko krytycznie (żeby nie powiedzieć źle). Udało się na nowo nawiązać dialog z organizacjami społecznymi działającymi w inspekcji, udało się wprowadzić jakieś rozwiązania  upraszczające najbardziej nieżyciowe wewnętrzne procedury i ograniczenia. Doceniamy także wysiłki w celu przywrócenia statusu inspektora pracy jako równoprawnego organu państwowej inspekcji pracy. Jest bardziej po ludzku, bardziej europejsko, bardziej „keep smiling”. I bardzo dobrze.

Ale już mniej dobrze, że przeszliśmy do porządku nad nie rozliczeniem spraw z okresu słusznie minionego, o których głośno było w mediach, ale także w środowisku inspekcyjnym. Nie upubliczniono słynnego raportu, nie wskazano publicznie „błędów i wypaczeń” lat poprzednich, nic konkretnego nie słychać o działaniach następczych i sankcjach podjętych po zmianie władzy w inspekcji. To rodzi kolejne domysły, pytania, i mówiąc wprost – demotywuje osoby, którym coś jeszcze się chce, a całą resztę pracowników PIP  – po prostu demoralizuje. Czyżby wewnątrz Inspekcji wolno było wszystko, i takie trudne sprawy załatwiane mają być (tak jak było to w PIP „od zawsze”) w zaciszu gabinetów… Może najwyższa pora stanąć w prawdzie?

Nową jakością jest na pewno aktywność nowego szefa inspekcji na różnego rodzaju konferencjach, sympozjach, spotkaniach (tych zewnętrznych ale również wewnątrz inspekcyjnych), a szczególnie obecność Głównego Inspektora Pracy w mediach tradycyjnych i elektronicznych. Tego nigdy wcześniej nie było.

Niestety, jak na razie nic nie wyszło ze sztandarowych zamierzeń nie tylko nowego szefa inspekcji, ale przede wszystkim działających wspólnie Marszałka Sejmu i Ministry Rodziny Pracy i Polityki Społecznej.

Otóż zapowiadano gruntowną reformę inspekcji, a więc strukturalne zmiany ustawowe, wzmocnienie tej instytucji (czego bynajmniej nie należy utożsamiać z mniejszymi lub większymi zastrzykami pieniężnymi). I w tym zakresie niestety nie widać jakiegokolwiek istotnego wsparcia obecnego kierownictwa inspekcji ze strony obecnie sprawującej władzę klasy politycznej. Krótko podsumowując: skończyło się na szumnych zapowiedziach.

Najważniejsze ugrupowanie polityczne w obozie władzy na temat reform w inspekcji zachowuje, ujmując to nieco eufemistyczne, daleko posuniętą wstrzemięźliwość. A nagłośniany medialnie obowiązek wzmocnienia inspekcji wynikający z przyjęcia europejskich „kamieni milowych” zredukowany zdaje się być do hipotetycznego jak na razie wprowadzenia uprawnienia inspekcji pracy do ustalania istnienia stosunku pracy poprzez decyzję administracyjna (lub coś „decyzjopodobnego”). Niestety cieniem na tym „wzmocnieniu” kładzie się wycofywanie się z obowiązku „ozusowania” różnego rodzaju umów zawieranych zamiast umów o pracę. Czas oczywiście pokaże, jakie będą finalne rozwiązania, ale już stwierdzić można, ze będą to rozwiązania wprowadzane pośpiesznie i bez głębszej refleksji systemowej. Podobnie sprawa ma się w odniesieniu do szumnych zapowiedzi zmiany definicji mobbingu i kolejnego „wzmocnienia” inspekcji pracy. Czy nie skończy się na tym, że pobudzi się jedynie nadzieje ofiar mobbingu i oczekiwania społeczne, nie zapewniając inspekcji pracy jakichkolwiek uprawnień czyli możliwości realnego działania w tym zakresie. A odium „niezałatwiania spraw” spadnie jak zwykle na inspekcję?

W dyskusji na temat funkcjonowania systemu ochrony pracy w Polsce (o ile taka w ostatnim czasie w ogóle się toczy) brak zupełnie wątku funkcjonowania sądów pracy, albo ustanowienia organów które różnego typu działania „rozjemcze”, wspierające sądy mogły by skutecznie prowadzić. Może pora na „powrót do źródeł”, i skoro systemu sądowniczego nie można w jakiejś perspektywie zreformować, powierzyć takie zadania innemu organowi lub instytucji. Wiele spraw z obszaru relacji pracodawca pracownik – oczywiście na wniosek lub za zgodą obu stron – dało by się w ten sposób rozstrzygnąć.

A w dodatku już wkrótce nastąpi zmiana „rotacyjnego” Marszałka Sejmu, który co by tu nie powiedzieć, przynajmniej na początku kadencji, werbalizował jakąś wolę przeprowadzenia reform w Inspekcji, a przez pierwszy rok nowej kadencji Sejmu miał jakąkolwiek sprawczość…  

A w tle znowu pseudo-rewolucyjna deregulacja, czyli kolejna niekończąca się opowieść o pozbywaniu się niepotrzebnych i zbędnych regulacji. Trochę profesjonalnie – a trochę wolontariacko, a w odniesieniu do ochrony człowieka w środowisku pracy znowu bez pogłębionej refleksji. Wystarczy wspomnieć o odradzającej się dyskusji, czy w Rzeczypospolitej Polskiej inspekcja pracy, organ kontrolujący zapewnianie przestrzegania podstawowych praw konstytucyjnych, podlegać ma niespotykanej w Europie nadregulacji, w imię ideologicznie zdefiniowanej swobody działalności gospodarczej. Wydaje się że dyskusję, czy pracę traktować należy wyłącznie (a nawet głównie) w kategoriach towaru – mamy już dawno za sobą…

Państwowa Inspekcja Pracy nie ma inicjatywy ustawodawczej, nie ma jej również nadzorująca PIP Rada Ochrony Pracy. Może należy więc próbować zmieniać zapisy ustawowe tzw. małymi krokami. Na przykład, korzystając z dostępnych możliwości prawnych SIPRP wytrwale kieruje do Sejmu RP petycje o dokonanie punktowych, ale bardzo ważnych zmian w ustawie o Państwowej Inspekcji Pracy. W obecnej kadencji Sejmu są to petycje o zniesienie upoważnień do kontroli przedsiębiorców oraz o wprowadzenie zmian w przepisach o czasie pracy pracowników PIP (chodzi o powszechne stosowanie zadaniowego systemu czasu pracy przez inspektorów pracy) oraz o wprowadzenie kadencyjności na stanowiskach Głównego Inspektora Pracy oraz okręgowych inspektorów pracy. Inicjatywy te co prawda spotykają się – czego nigdy wcześniej nie bywało) z pełnym poparciem Głównego Inspektora Pracy, ale nasze obywatelskie inicjatywy zdają się coraz bardziej irytować sejmową Komisję do Spraw Petycji, która oczekuje na inicjatywy ustawodawcze od posłów, Marszałka itp. Trudno odmówić takiemu stanowisku jakiejś racji, ale skutkiem takiego oczekiwania może być zupełny brak reform strukturalnych Inspekcji.

Dużą nadzieję środowisko inspektorów pracy pokładało w hucznie zapowiadanych przez Głównego Inspektora Pracy reformach Państwowej Inspekcji Pracy nie wymagających zmian ustawowych, a jedynie nowelizacji zarządzeń GIP i różnych wewnątrz inspekcyjnych procedur.  Wydaje się, że w obszarach tych niewiele się dzieje, a praca powołanych w tym celu zespołów wewnętrznych rozciągać zdaje się w nieskończoność. W zakresie tym również SIPRP postulowała wysłanie w zasłużony stan niebytu prawnego, pochodzących z innej epoki „kontroli śladem inspektora pracy” (czy szerzej uchylenia pozostającego w konflikcie z ustawą o PIP zarządzenia w sprawie ocen bieżących inspektorów pracy) , zdefiniowanie na nowo roli koordynatorów sekcji/nadinspektorów (którzy obecnie są wyłącznie tworem administracyjno-biurokratycznym, dublującym zadania zastrzeżone w ustawie o PIP dla innych organów Inspekcji), czy racjonalizację wskaźników na podstawie których oceniana jest działalność PIP jako całości (a inspektorów pracy w szczególności).

Co na to wszystko sama Inspekcja? Ano… trudno powiedzieć. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że „przeciętnemu pracownikowi inspekcji” – na tym etapie jest wszystko jedno. Niedużo lepiej jest z organizacjami związkowymi, dla których ten rok szansy realnego wpływu na zmianę na lepsze trudno uznać za dobrze wykorzystany. Jałowe dyskusje, brak inicjatywy, a co gorsza – w przypadku niektórych liczących się organizacji – skupienie się wyłącznie na personaliach. To wszystko niestety już było…

Czy tak samo będzie za rok-dwa, czy za lat kilka? Czy naprawdę w „naszych sprawach” i w sprawach obywateli których praw zobowiązani jesteśmy bronić – nic od nas nie zależy?

Nadeszła pora wielkiego świętowania. Czego sobie i wszystkim czytelnikom naszej strony internetowej szczerze gratulujemy. I mamy nadzieję na chwilę odpoczynku, odczucie satysfakcji z dobrze wykonywanej pracy, i radość w kręgu rodziny w słoneczne dni, w cieniu łopoczącej dumnie Biało-Czerwonej.

Jakie to święta każdy wie, a my chcielibyśmy nawiązać szczególnie do dwu z nich.

—

W dniu 28 kwietnia po raz kolejny wypadał ustanowiony przez Międzynarodową Organizację Pracy Światowy Dzień Bezpieczeństwa i Zdrowia w Środowisku Pracy. Jak by na to nie spojrzeć – jest to święto branżowe inspekcji pracy. W naszym kraju dnia tego praktycznie się nie obchodzi. Na szczeblu państwowym obchodzi się natomiast, proklamowany przez związki zawodowe, przypadający w tym samym dniu Międzynarodowy Dzień Ofiar Wypadków przy Pracy i Chorób Zawodowych.

—

Tradycyjnie już na naszej stronie internetowej szczególnie zachęcamy do celebrowania Święta Flagi – które wypada w dniu 2 maja. Jest to stosunkowo nowa tradycja, a datę tego święta w Polsce wybrano ze względu na bliskie sąsiedztwo dwóch innych uroczystości, czyli Święta Pracy (1 maja) i Święta Konstytucji (3 maja). Podobne święta celebruje się również w innych krajach, choć oczywiście w innych terminach.

Święto Flagi zostało ustanowione w Polsce ustawą z dnia 20 lutego 2004 roku jako Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Nie bez znaczenia dla pomysłu wprowadzenia święta były praktyki z okresu PRL-u, kiedy celebrowano jedynie Święto Pracy, natomiast konsekwentnie pomijano obchody 3 Maja. Z tego powodu po 1 maja flaga państwowa błyskawicznie znikała z ulic i bezwzględnie nie wolno było jej pokazywać w następnych dniach, co miało wymazać pamięć o Konstytucji 3 Maja.

Dzień Flagi stanowi rodzaj hołdu dla jednego z najważniejszych symboli narodowych i został wprowadzony w celu propagowania wartości patriotycznych. Od czasów prezydentury Lecha Kaczyńskiego utrwalił się ponadto zwyczaj noszenia biało-czerwonej kokardy na ubraniu. Symbol ten znany jest polskiej kulturze od czasów uchwalenia Konstytucji 3 maja w 1791 r, a szczególne znaczenie miał w okresie powstań narodowych, zwłaszcza w czasie powstania listopadowego i styczniowego oraz manifestacji narodowych w XIX i XX w.

—

3Majmy się !!! –  radosnego świętowania majowych świąt! Tego życzymy inspektorom pracy i wszystkim czytelnikom strony internetowej Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarząd Główny SIPRP

Z  Ośrodka Szkolenia Państwowej Inspekcji Pracy we Wrocławiu wpłynęło zaproszenie na bezpłatną konferencję WSPÓŁCZESNE ZAGROŻENIA PSYCHOSPOŁECZNE zaplanowaną na dzień

23 kwietnia 2025r. od godziny 10:00. Osoby zainteresowane  informujemy, że potwierdzenie udziału w konferencji należy przekazać do dnia 18.04.2025r. na adres rekrutacja@os.pip.gov.pl 

do pobrania

KONFERENCJA 23 04 2025 PROGRAM

ZAPROSZENIE KONFERENCJA 23 04 2025

W dniu 5 marca 2025 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej wystosowało opinię z uwagami do projektu ustawy o zasadach nabywania uprawnień do obsługi maszyn stosowanych do prac ziemnych, budowlanych, drogowych i innych oraz montażu i demontażu rusztowań (UD142) wraz z wykazem maszyn i rusztowań do ustawy, uzasadnieniem oraz oceną skutków regulacji.

Projekt ten omawialiśmy  w publikacji z dnia 8 lutego 2025 r. – http://www.siprp.pl/projekt-ustawy-o-zasadach-nabywania-uprawnien-do-obslugi-maszyn-stosowanych-do-prac-ziemnych-budowlanych-drogowych-i-innych-oraz-montazu-i-demontazu-rusztowan-konsultacje-publiczne/

Osoby zainteresowane bliższymi szczegółami zachęcamy do zapoznania się z treścią przesłanej opinii oraz uwag SIPRP.

do pobrania

– opinia SIPRP

– uwagi  SIPRP

Czytelników strony internetowej informujemy, że w dniu 20.03.2025 r. Komisja do Spraw Petycji rozpatrzy petycję Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie zniesienia wymogu okazania upoważnień do kontroli przedsiębiorców.

W dniu wczorajszym na stronie ww. Komisji zaprezentowano opinię z dnia 28 lutego 2025 r.  Biura Analiz Sejmowych w zakresie ww. petycji.

Osoby zainteresowane odsyłamy do zapoznania się z treścią powyższej petycji wraz z uzasadnieniem oraz z opinią BAS – za pośrednictwem linków zamieszczonych na końcu niniejszej publikacji.

 – – – – –

Stowarzyszenie wskazało m.in. iż petycja ta nawiązuje częściowo do petycji wniesionej w lipcu 2022 r. do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przez SIPRP, którą Komisja do Spraw Petycji uznała za zasadną i w efekcie tego skierowała do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy uwzględniającej postulat zawarty w petycji (druk sejmowy 441). Ogólnopolskie reprezentatywne organizacje związkowe, Główny Inspektor Pracy oraz inne instytucje wyraziły pozytywne stanowisko co do tego projektu lub nie zgłosiły uwag.

W toku prac legislacyjnych, w dniu 7 października 2024 r Rada Ministrów, pismem znak DSP.WPP.0640.62.2024 zajęła stanowisko do ww. projektu, uznając zawarte w nim propozycje w części dotyczącej ustawy Prawo przedsiębiorców (których petycja SIPRP nie obejmowała) za zbyt daleko idące. W stanowisku Rządu podnoszono iż nie zostało przesądzone, czy legitymacja służbowa inspektora pracy jest pełnomocnictwem o jakim mowa w art. 12 ust. 1 ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej inspekcji pracy w przemyśle i handlu. W przywoływanym stanowisku Rady Ministrów sformułowano sugestię, że w przypadku uchylenia postulowanych zapisów w ustawie o Państwowej Inspekcji Pracy w zakresie dotyczącym zniesienia upoważnień do kontroli przedsiębiorców, wyłączeniu z ustawy Prawo przedsiębiorców powinna podlegać co najwyżej regulacja zawarta w art. 49 ww. ustawy Prawo Przedsiębiorcy. Zauważyć należy, że przepis ten nie zawiera uregulowań analogicznych, jak każdorazowo zawarte w art.: 48, 50, 54 i 55 – odwołujących się do realizowania kontroli na podstawie ratyfikowanych umów międzynarodowych.

W tym stanie faktycznym Zarząd Główny SIPRP zdecydował o bezzwłocznym wniesieniu nowej petycji dotyczącej zniesienia obowiązku okazania upoważnień do kontroli przedsiębiorców, która uwzględniała by uwagi wynikające z ww. stanowiska Rządu. Petycja SIPRP z dnia 14.10.2024 r. wskazywała m.in., że dotychczasowe zapisy ustawowe w niektórych sytuacjach utrudniają przeprowadzenie efektywnej kontroli i wyeliminowanie na miejscu – zagrożeń dla zdrowia lub życia osób świadczących prace, a nierzadko na placu budowy pracę wykonują pracownicy zatrudnieni w wielu różnych podmiotach. Nawet jeżeli okoliczności faktyczne w aktualnym stanie prawnym uzasadniają niezwłoczne rozpoczęcie kontroli w jednym z tych podmiotów po okazaniu legitymacji służbowej, to niekoniecznie przesłanka ta dotyczy także innego podmiotu, którego pracownicy świadczą tam pracę. Z inspektorskiej praktyki wynika, że obok wielu uczciwie działających przedsiębiorców zdarzają się nieuczciwi, którzy nie dopełniają ciążących na nich obowiązków jakie wiążą się z powierzaniem pracy najemnej np. zgłaszaniem pracobiorców do ubezpieczenia społecznego, zapewnieniem odpowiednich badań lekarskich, czy szkoleń bhp, a nawet zapłatą wynagrodzenia za wykonywaną pracę – czego jednak bez formalnego rozpoczęcia kontroli nie można ustalić. Niejednokrotnie zdarza się, że przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą poza siedzibą firmy lub nie wykazuje tego w KRS czy CEIDG. Nierzadkie są też przypadki, że osoba, której skargę rozpatruje inspektor pracy nie wie jak dokładnie nazywa się firma w której świadczy pracę, a jeśli dotyczy ona początkowego okresu pracy – kto nie wydał jej pisemnej umowy o prace, nie zgłosił do ZUS-u, czy nie wypłacił wynagrodzenia. Co więcej bywa, że pracownicy są „przesuwani” pomiędzy kilkoma, podmiotami (tzw. „spółkami córkami) funkcjonującymi pod danym adresem i nie są o tym informowani dlatego też pisząc skargę wskazują dane jakie znają. Niejednokrotnie też przedsiębiorca nie ujawnia zmian oznaczenia firmy w KRS czy CEIDG lub nie ujawnia tam oddziałów/jednostek organizacyjnych, co w praktyce niweczy możliwość realizacji kontroli w oparciu o upoważnienie wydrukowane z tych rejestrów. Ustalanie danych niezbędnych do wygenerowania w odniesieniu do każdego z podmiotów które powinny być skontrolowane niejednokrotnie zajmuje organowi kontroli nawet kilka godzin, a biorąc pod uwagę konieczność wydrukowania upoważnień, podpisania przez okręgowego inspektora pracy i ich doręczenia (w przypadku podmiotów „zamiejscowych” także ich wysyłki przez operatora pocztowego) – czas ten liczony może być w dniach. Przeciąga to znacznie czas potrzebny do przeprowadzenia kontroli, co jest bardzo niekorzystne zarówno dla efektywności działania inspektora pracy, ale także samego przedsiębiorcy, również zainteresowanego, aby zakłócenia spowodowane w jego działalności przez kontrole trwały jak najkrócej.

Stowarzyszenie wskazało także, że nałożenie na organy PIP – inspektorów pracy obowiązku przedkładania upoważnień do kontroli jest nie tylko rozwiązaniem niestosowanym w żadnym z krajów Unii Europejskiej, ale zdecydowanie zbędnym – co wynika z postanowień art. 12 ust. 1 Konwencji nr 81 MOP, który w opinii SIPRP zrównuje legitymację służbową inspektora pracy z pełnomocnictwem o jakim mowa w tym przepisie.

W świetle podnoszonych w stanowisku Rządu wątpliwości proponuje się jednoznaczne uregulowanie tej kwestii w postulowanym art. 24a ustawy.

W petycji podniesiono również, że uchylenie obowiązku okazania dodatkowego poza legitymacją upoważnienia do kontroli w przypadku, gdy ta dotyczyć ma przedsiębiorców będzie istotnym uproszczeniem procedur kontrolnych postulowanym zarówno przez organy Państwowej Inspekcji Pracy, jak i organizacje związkowe. Świadczą o tym pozytywne opinie przedłożone do projektu zawartego w druku sejmowym nr 441 oraz argumenty podnoszone w dyskusji jaka miała miejsce w dniu 9 października 2024 r. w trakcie pierwszego czytania projektu ustawy zawartego w druku sejmowym nr 441 przeprowadzonego w Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

Z istoty prawa administracyjnego i podstawowej zasady działania organów państwowych na podstawie prawa wynika, iż organ II instancji PIP, jakim jest okręgowy inspektor pracy, a tym bardziej nie będący organami PIP nadinspektorzy-kierownicy oddziałów nie mają żadnego umocowania do upoważniania organów I instancji PIP do przeprowadzania kontroli w ogólności, a w konkretnych podmiotach w szczególności. To inspektorzy pracy uprawnieni są do planowania kontroli w konkretnych podmiotach na obszarze ich działania, a okręgowy inspektor pracy plany te (w istocie jest to czynność techniczna) zatwierdza. Owa czynność nie nosi więc absolutnie cech „upoważnienia”. Okręgowy inspektor pracy mógłby więc jedynie wydawać dokument noszący cechy „poświadczenia” lub tylko informacji, iż podmiot znajduje się w planie kontroli inspektora pracy, zatwierdzonym przez okręgowego inspektora pracy.

W opinii Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzenie postulowanych zmian nie tylko przywróci właściwe relacje miedzy organami PIP, uwzględni wprost w ustawie wymogi Konwencji nr 81 MOP (co w niektórych przypadkach, pomimo upływu ponad 25 lat od ratyfikowania tej Konwencji, jest przedmiotem komentarzy i nieuprawnionych spekulacji) oraz w znacznej części odbiurokratyzuje proces kontrolny i uelastyczni pracę inspektorów pracy – co pozytywnie wpłynie na efektywność działania organów PIP i realizację przez PIP ustawowych zadań.

Nie trzeba przypominać, że od wielu lat zarówno Główny Inspektor Pracy, jak i Rada Ochrony Pracy przy Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej, a także niektórzy spośród parlamentarzystów, przy okazji przedstawiania sprawozdania z działalności Państwowej Inspekcji Pracy, wielokrotnie apelowali do Sejmu RP o zniesienie tego obowiązku w odniesieniu do inspektorów pracy, zwracając uwagę m.in. na wysokie koszty z tym związane oraz zasadność uproszczenia procedur związanych z podjęciem i realizacją kontroli.

Stowarzyszenie opowiada się za tym, aby obowiązki biurokratyczne, sprawozdawcze i pisarskie, w przeciwieństwie do stanu obecnego, ograniczyć do absolutnego minimum. A więc samodzielność i specjalizacja – po prostu, w opinii SIPRP, inspektor pracy winien przede wszystkim prowadzić czynności kontrolne i nadzorcze. Czyli realizować zadania inspekcji pracy określone w postanowieniach art. 3 ust. 1 Konwencji Nr 81 MOP. Powyższe, pominąwszy postulowane przez SIPRP zmniejszenie zbędnej biurokracji i angażowania czasu pracy różnych szczebli zarządzania w PIP – wydaje się być wystarczającą przesłanką, aby wszechstronnie rozważyć celowość i racjonalność proponowanego przez SIPRP rozwiązania.

W zakresie powyższej petycji BAS rekomenduje Komisji zasięgnięcie opinii Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej

O przebiegu dalszych zdarzeń będziemy informować na stronie internetowej Stowarzyszenia.

do pobrania:

petycja SIPRP dotycząca zniesienia upoważnień do kontroli przedsiębiorców – PETYCJA UPOWAŻNIENIA

opinia BAS – http://orka.sejm.gov.pl/petycje.nsf/nazwa/X-305(1)beos/$file/X-305(1)beos.pdf

Czytelników strony internetowej informujemy, że w dniu 20.03.2025 r. Komisja do Spraw Petycji rozpatrzy petycję Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie nowelizacji art. 58 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy.

W dniu dzisiejszym zaprezentowano opinię z dnia 28 lutego 2025 r.  Biura Analiz Sejmowych w zakresie ww. petycji.

Osoby zainteresowane odsyłamy do zapoznania się z treścią powyższej petycji wraz z uzasadnieniem oraz z opinią BAS – za pośrednictwem linków zamieszczonych na końcu niniejszej publikacji.

W petycji Stowarzyszenie wskazało, że skuteczność działania inspektorów pracy związana jest z przeprowadzaniem kontroli w miejscu i czasie nie zawsze możliwym do wcześniejszego zaplanowania – uwarunkowanych miejscem i czasem prowadzenia przez podmiot kontrolowany działalności, występowaniem zagrożeń dla zdrowia lub życia pracowników, a także wieloma innymi, nieznanymi na etapie planowania kontroli okolicznościami. Wskazać również należy, iż część podmiotów podlegających kontroli Państwowej Inspekcji Pracy działalność swoją prowadzi poza godzinami pracy jednostek organizacyjnych PIP – okręgowych inspektoratów pracy. Tym samym, obecne regulacje zawarte w ustawie o Państwowej Inspekcji Pracy nie przystają do aktualnych realiów rynku pracy, ograniczają możliwości sprawowania przez PIP skutecznej kontroli i stawiają w niekorzystnej sytuacji (jeżeli chodzi o realny nadzór nad warunkami pracy) znaczną część pracowników zatrudnianych w godzinach innych niż dni i godziny pracy poszczególnych okręgowych inspektoratów pracy.

Inspektorzy pracy realizują pracę o charakterze nieskooperowanym, zindywidualizowanym, w związku z przekazanymi do wykonania zadaniami kontrolnymi. Są one każdorazowo określane poprzez wyznaczenie i wskazanie do kontroli danego pracodawcy w związku z rozpatrywaniem skargi, badaniem wypadku przy pracy czy wreszcie realizacją tematu harmonogramowego. Inspektor pracy, w związku z niezależnością i samodzielnością w działaniu, autonomicznie określa rodzaj podejmowanych czynności, ich harmonogram, kolejność, przebieg, etc. Działania te jednocześnie muszą być skorelowane z podmiotem kontrolowanym i osobami go reprezentującymi, ich dostępnością. Innym aspektem warunkującym realizację zadań w sposób zindywidualizowany jest niekiedy konieczność kontaktu z osobami wnoszącymi skargę, osobami zwolnionymi z zakładu pracy. Niekiedy terminy i czas prowadzonego postępowania, a tym samym rozkład podejmowanych zadań uzależniony jest od pozyskiwania tzw. alternatywnych źródeł dowodowych. Każde z tych działań służy realizacji podstawowej zasady postępowania kontrolnego jakim jest zasada prawdy obiektywnej, służąca ustaleniu stanu faktycznego w toku kontroli. Jest to cel nadrzędny postępowania kontrolnego.

Działania podejmowane przez inspektorów pracy nie są jednolite; jakkolwiek mogą być skatalogowane i opisane, to jednak w zależności od przedmiotu i podmiotu kontroli, ich zakres jest stosunkowo znacznie zróżnicowany. Nie bez znaczenia jest zaakcentowanie, że czas trwania każdej kontroli bywa znacząco zróżnicowany, wobec czego definiowanie ekstensywnego obciążenia pracą wymiarem czasu pracy, nie jest adekwatny; wskazana jest perspektywa zadaniowego podejścia do realizacji obowiązków, co sprzyjać będzie podniesieniu efektywności pracy. Wskazane aspekty organizacyjne i rodzajowe pracy, uzasadniają wyznaczanie czasu pracy państwowego inspektora pracy wymiarem zadań, a nie jednostkami czasu. Podnieść również należy, że miejsce pracy państwowego inspektora pracy ma charakter mobilny, zmienny i zależny zarówno od wskazanych czynności, jak i organizacji zakładu pracy. Dodatkowo miejsce pracy może zależeć od wyznaczenia innych obowiązków takie jak prewencja i promocja, zagrożenie publiczne, reakcja na zgłoszenie dokonane przez telefon wypadkowy. Zmienność miejsca świadczenia pracy, czy wręcz nieprzewidywalność uzasadniają stosowanie zadaniowego systemu czasu pracy.

Nadmienić należy, że określenie czasu pracy inspektora pracy wymiarem zadań uzasadnia przede wszystkim charakter pracy, którą należy bezsprzecznie utożsamiać ze służbą publiczną na rzecz obywateli i Państwa. Przyjęcie tej słusznej koncepcji uzasadnia określanie pracy nie tyle rozmiarem czasu pracy, ile zadaniami jakie należy wykonać aby powierzone obowiązki o charakterze realizacji zadań państwowych zostały wykonane efektywnie i sprawnie. Wtórną rzeczą jest czas ich realizacji; nadrzędną – służba obywatelom i Państwu. Zaznaczyć przy tym należy, że inspektor pracy PIP jest organem Państwowej Inspekcji Pracy, z czym związana jest w sposób oczywisty i ustawowo zdefiniowany szeroka autonomia zarówno w zakresie planowania kontroli (plan kontroli przez okręgowego inspektora pracy jest jedynie zatwierdzany), jak i w planowaniu miejsca, zakresu i terminarza podejmowanych czynności kontrolnych. Wspomnieć należy, iż aktualnie każde podjęcie kontroli poza godzinami pracy w godzinach popołudniowych i nocnych wymaga nie tylko indywidualnej zgody dwu szczebli zarządzania OIP, ale każdorazowo generuje konieczność świadczenia pracy w godzinach nadliczbowych. Każda taka sytuacja wpływa ponadto na rozkład czasu pracy inspektora w całym tygodniu i dezorganizuje w tym czasie jego działalność (wymóg zachowania dobowej przerwy w pracy i nie podejmowania pracy dwukrotnie w tej samej dobie pracowniczej).

Aktualnie praktycznie jedynie kontrole przeprowadzane „po godzinach” w piątek – nie powodują opisanej wyżej dezorganizacji. Trudno to uznać jednak za rozwiązanie satysfakcjonujące. Rozszerzenie spektrum czasowego kontroli realizowanych przez PIP, realne objęcie nim większego odsetka zatrudnionych, odciążenie inspektorów od zbędnych czynności związanych z uzyskiwaniem zgód na kontrole – w sposób oczywisty wpłynie na poprawę efektywności działania PIP i wypełnianie przez nią misji wynikającej z ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy. Współcześnie w prawie pracy dostrzegany jest kierunek odchodzenia od paradygmatu czasu pracy, na rzecz organizacji pracy w ujmowaniu ich w ujęciu zadaniowym. Przyjęcie takiego rozwiązania w Urzędzie stanowiłoby pożądany kierunek unowocześniania procesu zarządzania zasobami ludzkimi. Prezentowane rozwiązanie jest silnie skorelowane z modelem wynagradzania za pracę obowiązującym w Państwowej Inspekcji Pracy. Okresowo przyznawane nagrody stanowią formę oceny realizacji zadań, nałożonych konkretnych obowiązków, których wykonanie i jakość tego wykonania, warunkują przyznanie nagród w ogóle, a także określenie ich wysokości. Rozwiązanie takie w większym stopniu promowałoby osoby, które wypełniają swoje obowiązki z wysokim zaangażowaniem, a nade wszystko wskazywałoby że działania państwowego inspektora pracy mają koncentrować się na wykonywaniu zadań, realizacji obowiązków, wypracowywania efektów, a nie jedynie ekstensywnego wykorzystania czasu pracy.

Proponowana w petycji nowelizacja ustawy o PIP pozwoli również na bardziej elastyczne planowanie rozkładów czasu pracy pozostałych pracowników jednostek organizacyjnych PIP zabezpieczających i wspomagających działalność kontrolną inspektorów pracy w terenie, a także prowadzących różnego rodzaju działania prewencyjne w godzinach nie odpowiadającym godzinom funkcjonowania jednostek organizacyjnych PIP. Proponowane w odniesieniu do pracowników PIP nie przeprowadzających czynności kontrolno-nadzorczych rozwiązanie pozwoli także na zwiększenie bezpieczeństwa prowadzenia czynności kontrolnych przez inspektorów pracy i bieżące rozwiązywanie przez pracowników jednostek organizacyjnych PIP problemów związanych z przebiegiem czynności kontrolnych.

Nie bez znaczenia jest to, ze proponowane rozwiązanie pozwoli na zapewnienie prowadzenia niektórych usług świadczonych przez PIP na rzecz obywateli, takich jak np. poradnictwo, poza standardowymi godzinami pracy urzędu – zgodnie z oczekiwaniami i potrzebami społeczeństwa. Ponadto wprowadzenie postulowanej nowelizacji pozwoli „uwolnić” od biurokratycznych obowiązków znaczną grupę pracowników okręgowych inspektoratów pracy i pozwoli tym osobom na prowadzenie działań merytorycznych, wspierającą działalność kontrolną, nadzorczą i prewencyjną zgodnie z ustawą o PIP oraz Konwencją Nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pracy.

W zakresie powyższej petycji BAS rekomenduje Komisji zasięgnięcie opinii Głównego Inspektora Pracy.

O przebiegu dalszych zdarzeń będziemy informować na stronie internetowej Stowarzyszenia.

Do pobrania

petycja SIPRP dotycząca nowelizacji art. 58 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy – PETYCJA CZAS PRACY

opinia BAS – http://orka.sejm.gov.pl/petycje.nsf/nazwa/X-305beos/$file/X-305beos.pdf

Informujemy, że w ramach konsultacji publicznych  w dniu 6 lutego 2025 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej otrzymało z Ministerstwa Rozwoju i Technologii projekt ustawy o zasadach nabywania uprawnień do obsługi maszyn stosowanych do prac ziemnych, budowlanych, drogowych i innych oraz montażu i demontażu rusztowań (UD142) wraz z wykazem maszyn i rusztowań do ustawy, uzasadnieniem oraz oceną skutków regulacji – z prośbą o przekazanie ewentualnych uwag do ww. projektu w terminie 30 dni od dnia udostępnienia.

Nadmieniamy, że w 2022 r. SIPRP skierował uwagi do wcześniejszej wersji tego projektu, których część została uwzględniona.

Zachęcamy Członków i Sympatyków Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej do zapoznania się z treścią projektu oraz uzasadnienia, do których to linki zamieszczamy poniżej.

projekt ustawy –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12394200/13109458/13109459/dokument703539.pdf

załącznik do projektu ustawy – wykaz maszyn i rusztowań

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12394200/13109458/13109459/dokument703541.pdf

uzasadnienie –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12394200/13109458/13109459/dokument703544.pdf

przebieg konsultacji oraz odniesienie się MRiT do uwag  wniesionych do wcześniejszej wersji projektu  –

https://legislacja.gov.pl/projekt/12366453/katalog/12930416#12930416

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12366453/12930416/12930420/dokument671332.docx

33. Finał WOŚP to kolejny krok w walce o zdrowie dzieci w Polsce. Już 26 stycznia 2025 roku WOŚP zagra dla 18 oddziałów dziecięcych, 17 hospicjów, 5 ośrodków neurochirurgii onkologicznej, 6 ośrodków chirurgii onkologicznej oraz 4 zakładów patomorfologii. Dzięki zebranym środkom możliwe będzie zakupienie najnowszego sprzętu diagnostycznego, który pomoże lekarzom w walce z nowotworami i innymi ciężkimi chorobami hematologicznymi u dzieci.

Choroby nowotworowe to druga, zaraz po wypadkach, najczęstsza przyczyna zgonów dzieci w Polsce. Rocznie na raka zapada około 1 100 dzieci, a 3 000 pozostaje w trakcie intensywnego leczenia*. Wraz z rozwojem onkologii, liczba wyleczeń wzrosła do ponad 80%, co stawia Polskę na równi z krajami Europy Zachodniej czy Stanami Zjednoczonymi.

Ze środków zebranych podczas 33. Finału WOŚP, Fundacja planuje zakupić urządzenia dla:

• Chirurgii onkologicznej, m.in. zestawy laparoskopowe, roboty do chirurgii onkologicznej, cystoskopy, aspiratory ultradźwiękowe i mobilne aparaty RTG cyfrowe
• Neurochirurgii, m.in. egzoskopy neurochirurgiczne, koagulacja dwubiegunowa
• Diagnostyki onkologicznej, m.in. urządzenia do mapowania magnetycznego mózgu, rezonanse magnetyczne MRI, aparaty USG
• Patomorfologii, m.in. aparaty do śródoperacyjnej tomografii, procesory tkankowe, skanery do preparatów histopatologicznych
• Hospicjów, m.in. koncentratory tlenu, materace przeciwodleżynowe.

Bądźmy solidarni – okażmy serce potrzebującym. Każdy, kto chce pomóc może przekazać wolontariuszom dowolną kwotę – lub skorzystać z jednej z dróg wsparcia WOŚP poprzez stronę: www.wosp.org.pl

Zarząd Główny SIPRP

Informujemy, że w ramach konsultacji publicznych Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej  otrzymało z Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej projekt zmian w Kodeksie pracy w zakresie zjawisk niepożądanych takich jak dyskryminacja, molestowanie, czy mobbing – z prośbą o wyrażenie opinii w terminie 21 dni od dnia otrzymania pisma.  

Projekt – w zakresie zjawisk niepożądanych w miejscu pracy – przewiduje zmiany Kodeksu pracy polegające na:

1) ujednoliceniu zdefiniowanych form molestowania (prostego) i jego formy kwalifikowanej (molestowania seksualnego), na wzór obecnie obowiązujących przepisów względem molestowania seksualnego, jako działań występujących fizycznie, werbalnie i pozawerbalnie;

2) zdefiniowaniu roszczeń pracowniczych w przypadku naruszenia zasady równego traktowania oraz mobbingu jako kompensacji szkody majątkowej w formie odszkodowania lub krzywdy niematerialnej, jako zadośćuczynienia z jednoczesnym zróżnicowaniem ich wysokości w przypadku spraw dyskryminacyjnych względem tego, czy naruszenie takie miało charakter incydentalny, czy wielokrotny; w obecnym stanie prawnym pod pojęciem odszkodowania kryje się zarówno kompensacja szkody majątkowej i niemajątkowej, co kłóci się z językowym i prawnym znaczeniem pojęcia „odszkodowania”. Ma to szczególne znaczenie w kontekście deliktów molestowania i molestowania seksualnego, które ze swojego charakteru częściej wyrządzają krzywdę niematerialną, osobistą, moralną, niż uszczerbek o charakterze majątkowym. Projektowana zmiana ma na celu przywrócenie spójności systemu orzekania w sprawach związanych z ochroną przed nierównym traktowaniem w oparciu o instytucje prawne rozwinięte i stosowane na gruncie prawa cywilnego, a więc także dobrze opisane w doktrynie i judykaturze. Projektowana regulacja zatem przewiduje prawo dochodzenia odszkodowania w odniesieniu do szkody materialnej oraz zadość uczynienia w przypadku krzywdy niematerialnej. Zakłada się, że pracownikowi w przypadku naruszenia zasady równego traktowania będzie przysługiwało prawo do zadośćuczynienia w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie (a zatem utrzymano obecnie obowiązującą wysokość dla odszkodowania – w obecnym stanie prawnym obejmującym zarówno szkodę materialną, jak i nie materialną). W przypadku odszkodowania minimalnej wysokości nie określono z uwagi, że przysługuje ono za poniesioną szkodę majątkową;

3) ujęciu zasady rozkładu ciężaru dowodu w sprawach dotyczących naruszenia zasady równego traktowania w sposób analogiczny, jak przewidują to przepisy Ustawy Antydyskryminacyjnej obciążając pracownika obowiązkiem uprawdopodobnienia naruszenia tej zasady, a przy skutecznym wykonywaniu tego obowiązku nakładając na pracodawcę przeprowadzenie dowodu, iż do naruszenia zasad równego traktowania nie doszło;

4) sprecyzowaniu, iż obowiązek przeciwdziałania naruszeniom zasad równego traktowania oraz mobbingowi realizuje się poprzez stosowanie działań prewencyjnych, wykrywanie oraz szybkie i właściwe reagowanie, a także poprzez działania naprawcze i wsparcie osób dotkniętych nierównym traktowaniem;

5) uzupełnieniu kodeksowego katalogu obowiązków pracodawcy o przeciwdziałanie naruszaniu godności oraz innych dóbr osobistych pracownika;

6) uproszczeniu definicji mobbingu poprzez uznanie, iż jego podstawową cechą jest to, iż stanowi on uporczywe nękanie pracownika;

7) uznaniu, że działania te mogą mieć charakter fizyczny, werbalny i pozawerbalny;

8) wskazaniu na szereg cech mobbingu, zarówno poprzez ich pozytywne, jak i negatywne zdefiniowanie, w szczególności:

– wykluczenie z definicji tego zjawiska zachowań incydentalnych i jednorazowych,

– uznanie, iż zjawiska te mają charakter nawracający lub stały,

– pochodzą, w szczególności od przełożonego, współpracownika, podwładnego, pojedynczej osoby bądź grupy osób,

– są niezależne od intencjonalności działania sprawcy lub wystąpienia określonego skutku;

9) zdefiniowaniu modelu racjonalnej ofiary dla odróżnienia rzeczywistego nękania od zdarzeń postrzeganych nieadekwatnie lub nadmiernie subiektywnie za mobbing;

10) zdefiniowaniu dolnego progu wysokości zadośćuczynienia za stosowanie mobbingu, jako wynagrodzenia pracownika za okres 6 miesięcy; uznano, że nękanie, które ma charakter uporczywy nie może być rekompensowane zadośćuczynieniem pieniężnym opiewającym jedynie na kwotę jednokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę; o potrzebie adekwatnie wynagrodzenia krzywd wypowiadał się Sąd Najwyższy, w szczególności w wyroku z dnia 8 sierpnia 2017 r., (sygn. I PK 206/16). Należy pamiętać o negatywnych skutkach mobbingu, które dotykają jego ofiarę. Skutki te zazwyczaj odnoszą się do wyrządzonej krzywdy niematerialnej. Nie może być tak, że sąd stwierdza, że doszło do mobbingu, a potem stosuje sankcję nieadekwatną do poniesionej krzywdy. Pracownik powinien otrzymać godną rekompensatę;

11) zwolnieniu pracodawcy z odpowiedzialności cywilnoprawnej względem pracownika za wystąpienie mobbingu, w przypadku, w którym mobbing ten nie pochodził od przełożonego pracownika, a pracodawca wdrożył skuteczne działania w obszarze prewencji antymobbingowej;

12) zdefiniowaniu w regulaminie pracy (lub w obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest obowiązany jego ustalenia) zasad, trybu oraz częstotliwości działań w obszarze przeciwdziałania naruszaniu godności oraz innych dóbr osobistych pracownika, zasady równego traktowania w zatrudnieniu, dyskryminacji oraz mobbingowi.  

Zachęcamy Członków i Sympatyków Stowarzyszenia Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej do zapoznania się z treścią projektu oraz uzasadnienia, do których to linki zamieszczamy poniżej.

projekt ustawy –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106702/dokument701336.pdf

uzasadnienie projektu ustawy –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106702/dokument701337.pdf

pismo przewodnie –

https://legislacja.gov.pl/docs//2/12393651/13106701/13106703/dokument701340.pdf

Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach konsultacji publicznych, odniosło się do projektu rozporządzenia Ministry Rodziny Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zmiany rozporządzenia MPiPS z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy i w dniu 30 grudnia 2024 r., a  wyrażając opinię o tym projekcie zgłosiło uwagę do proponowanego §30a – wnosząc o jej uwzględnienie.

Wnoszona przez SIPRP uwaga jest skutkiem wniosków wynikających z wielu przeprowadzanych w tym zakresie kontroli i odnosi się wprost do treści kierowanych do Państwowej Inspekcji Pracy skarg pracowniczych. Stowarzyszenie wskazało, że obowiązujące regulacje prawne (a także odnośne przepisy po proponowanych zmianach) nie nakładają na pracodawców obowiązku zapewnienia urządzeń służących do pomiaru temperatury w pomieszczeniach pracy/innych miejscach wykonywania pracy. W takim stanie prawnym wywiązywanie się pracodawców z obowiązku zapewnienia zgodnej z przepisami prawa pracy temperatury jest problematyczne, a egzekwowanie wywiązywania się z tego obowiązku jest bardzo utrudnione. Zaproponowaliśmy by dodawany do rozporządzenia nowy §30a uzupełnić o  następującą normę prawną jako np. ust. 9.

„9. Pracodawca obowiązany jest zapewnić odpowiednie przyrządy umożliwiające pomiar temperatury w pomieszczeniach pracy oraz innych miejscach wykonywania pracy.”

W opinii naszego Stowarzyszenia proponowany zapis jest obiektywnie uzasadniony, i służy zapewnieniu rzeczywistego wywiązywania się przez pracodawców z obowiązku zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Jest też zgodny z oczekiwaniami społecznymi.

do pobrania

opinia SIPRP 30.12.2024

TABELA_30.12.2024

Członkom, Sympatykom naszego Stowarzyszenia,  Przyjaciołom i Adwersarzom oraz wszystkim Gościom naszej strony internetowej życzymy by

Dziecię Jezus z Betlejem

Wraz z Maryją i Józefem

Nawiedzali Wasz dom

i Wam błogosławili !

Zarząd Główny

Stowarzyszenia Inspektorów Pracy

Rzeczypospolitej Polskiej

Informujemy, że w dniu 18.12.2024 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej  otrzymało z Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej projekt zmian w „tytułowym” rozporządzeniu w zakresie dotyczącym maksymalnej temperatury w miejscu pracy – z prośbą o wyrażenie opinii w terminie 10 dni od dnia otrzymania pisma. 

Przypomnijmy już  w 2019 r. Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej i Związek Zawodowy Pracowników Państwowej Inspekcji Pracy przekazały na ręce ówczesnej Pani Minister petycję w zakresie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy  mającej na celu zainicjowanie nowelizacji ww. rozporządzenia dla wprowadzenia do niego postanowień, które zobligują pracodawców do podejmowania odpowiednich działań technicznych lub organizacyjnych w przypadku występowania na stanowiskach pracy, nie spowodowanej procesem technologicznym, wysokiej temperatury tj. pow. 28 oC, i umożliwienia organom do tego powołanym skutecznego egzekwowania wywiązywania się pracodawców z obowiązków w tym zakresie. Petycja ta nie została wówczas uwzględniona.

Dla zainteresowanych szczegółami –

http://www.siprp.pl/petycja-siprp-i-zzppip-do-ministra-rodziny-pracy-i-polityki-spolecznej/ ;

http://www.siprp.pl/o-zwiazku-zmiany-klimatu-w-pip-ze-zmiana-klimatu-sensu-stricto-albo-kolejny-nasz-slodko-gorzki-jubileusz/)

Cóż lepiej późno niż wcale.

Nie bacząc na los tamtej petycji po raz kolejny inspektorzy pracy, działający jako organy państwowej instytucji kontrolnej, reprezentowani przez Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej – mają możliwość wyrazić swoją opinię o proponowanych zmianach, z punktu widzenia  praktyków i ekspertów.

Prosimy więc o przekazywanie do 27.12.2024 r.  swoich opinii i  uwag  odnoszących się do załączonego projektu, najlepiej drogą mailową na jeden z adresów: siprp@onet.pl lub zarzad@siprp.pl,  albo używając formularza kontaktowego zamieszczonego na naszej stronie internetowej. Opinia naszego Stowarzyszenia zostanie przesłana do Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.

– – –

Link – https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102162/dokument697524.docx

https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102162/dokument697525.docx

https://legislacja.gov.pl/docs//525/12392704/13102161/13102163/dokument697535.docx

Informujemy, że sprawa uszczuplonego w odniesieniu do zaopiniowanego pozytywnie przedłożenia budżetu Państwowej Inspekcji Pracy na 2025 r. stała się przedmiotem szeregu działań naszego Stowarzyszenia.

Pytanie w tej kwestii (wraz z apelem do parlamentarzystów o konsekwentne wsparcie Inspekcji) zadał na plenarnym posiedzeniu Rady Ochrony Pracy odbywającym się 3.12.2024 r. nasz przedstawiciel w tym gremium – kol. Leszek Rymarowicz. Sprawa omówiona została obszernie i przedyskutowana także na posiedzeniu Zespołów ROP w dniu 4.12.2024 r.

W dniu 8.12.2024 Stowarzyszenie nasze przesłało do Komisji Senackich które procedować będą ustawę budżetową  apel o wniesienie stosownej poprawki do ww. ustawy, skutkującej zmniejszeniem przynajmniej o połowę kwoty o jaką został uszczuplony planowany budżet PIP, tj. zwiększenie go (w odniesieniu do uchwalonego przez Sejm) o 12 mln. zł.  Przeznaczenie tej kwoty – to zabezpieczenie właściwego funkcjonowania PIP poprzez uzupełnienie braków kadrowych na stanowiskach wymagających szczególnych kwalifikacji i zapewnienie konkurencyjności wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na stanowiskach wykonujących czynności kontrolno-nadzorcze.

Mamy nadzieję, że apel nas nie przeminie bez echa, i zostanie uwzględniony w pracach Komisji.

Link: APEL SIPRP  

link do prac w komisjach senackich   –

https://www.senat.gov.pl/prace/proces-legislacyjny-w-senacie/ustawy-uchwalone-przez-sejm/ustawy-uchwalone-przez–sejm/ustawa,13.html

aktualizacja – 12.12.2024 r.

Po uzyskaniu pozytywnej opinii Rady Ochrony Pracy  Marszałek Sejmu Szymon Hołownia powołał w z dniem 6 grudnia Anetę Gronowicz i Urszulę Langer na stanowiska zastępców Głównego Inspektora Pracy. 

Serdecznie gratulujemy.

Podczas uroczystości Marszałek Sejmu podziękował kończącym pracę dotychczasowym zastępcom Głównego Inspektora Pracy Małgorzacie Dziemińskiej i Dariuszowi Mińkowskiemu za służbę publiczną w inspekcji pracy.

W okolicznościowym przemówieniu Marszałek Sejmu przypomniał także o postępujących zmianach na polu praw pracowniczych, jak i w instytucjach odpowiedzialnych za ochronę i kontrolę przestrzegania przepisów prawa pracy. W trakcie uroczystości Marszałek  zadeklarował, że do końca roku zostanie powołany specjalny zespół, którego zadaniem będzie przygotowanie reformy Państwowej Inspekcji pracy.

źródło – www.pip.gov.pl ; www.sejm.gov.pl

Z kronikarskiego obowiązku przypomnijmy, że w rządowym projekcie ustawy budżetowej na 2025 r. (druk sejmowy 687), w części 12 (plan wydatków PIP) – ujęto zaproponowaną przez Głównego Inspektora Pracy kwotę 638 802 tys. zł (w roku bieżącym było to 557 478 tys zł)   Na wydatki bieżące jednostki budżetowej,  w tym na wynagrodzenia  przewidziano z tego 597 251 tys. zł (w roku bieżącym 521 048 tys. zł).

W dniu 21 listopada 2024 r. Komisja Finansów Publicznych przyjęła poprawkę do ustawy budżetowej na 2025 r., która po przyjęciu przez Sejm zmniejszy procedowany wciąż budżet Państwowej Inspekcji Pracy na 2025 r. o ok. 29 mln zł w stosunku do propozycji zaproponowanej przez Głównego Inspektora Pracy tj. plan do kwoty 609 891 tys. zł – z czego 573 340 tys. zł na wyd. bieżące, w tym na wynagrodzenia.  Drugie czytanie ustawy budżetowej na 2025 r. zaplanowane zostało na posiedzenie Sejmu w dniach 4, 5 grudnia 2024 r., a jej trzecie czytanie na 6 grudnia 2024 r.

Jak widać, póki co, nie do końca skuteczne  okazują się postulaty i apele  kierowane do Parlamentarzystów zarówno przez kierownictwo PIP jak i Radę Ochrony Pracy przy Sejmie RP, Komisję do Spraw Kontroli Państwowej, jak również organizacje związkowe zrzeszające pracowników Państwowej Inspekcji Pracy, czy też nasze Stowarzyszenie.

Oczywiście SIPRP nie będzie zasypiać przysłowiowych gruszek w popiele i podejmiemy działania, aby ten niekorzystny trend odwrócić. Z jakim skutkiem – zobaczymy. Ale próbować trzeba.

Kończy się już powoli rok, który Państwowa Inspekcja Pracy z sobie tylko znanych powodów uznała za szczególny, z uwagi na 105-lecie utworzenia tej instytucji dekretem tymczasowym Naczelnika Państwa z 3 stycznia 1919 r. „O urządzeniu i działalności inspekcji pracy”. Organizowane są więc w każdym z inspekcyjnych okręgów mniej lub bardziej udane konferencje jubileuszowe, jest też okazja do wzmożonego przyznawania nagród i odznaczeń.

W sumie to chyba dobrze, nigdy nie za wiele działań w celu budowania tożsamości instytucji i dumy z jej historii.

Pięć lat temu, kiedy wypadał okrągły jubileusz 100-lecia Państwowej Inspekcji Pracy, Stowarzyszenie Inspektorów Pracy Rzeczypospolitej Polskiej starało się wpłynąć na ówczesne władze PIP o uwzględnienie symboliki państwowej w systemie identyfikacji wizualnej PIP czy najważniejszych dokumentach sygnowanych przez inspektorów pracy. Zwracaliśmy także uwagę na zapomnienie i zaniedbanie grobów ojców-założycieli PIP – Franciszka Sokala na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie oraz Mariana Klotta de Heidenfeldt na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Nad żadną z tych mogił nie pojawił się przedstawiciel ówczesnego najwyższego kierownictwa Inspekcji, podobnie zresztą jak przed tablicą pamiątkową Mariana Klotta de Heidenfeldt, którą ta właśnie inspekcja ufundowała tam w nieodległym 1994 r.  Dlaczego? Teraz to już chyba nieważne, i szkoda czasu na nazywanie tej sytuacji po imieniu… Kwiaty i wieńce na obu grobach się pojawiły, dzięki zaangażowaniu członków SIPRP i MOZ Nr 15 NSZZ „Solidarność 80” w PIP. 

A w roku bieżącym, czyli 5 lat później nowy Główny Inspektor Pracy znalazł jednak czas i odwiedził mogiłę Mariana Klotta de Heidenfeldt, podjął także decyzję (po kilkunastu latach naszych starań) o przyznaniu inspektorom pracy prawa do opatrywania godłem państwowym podstawowych dokumentów kierowanych przez inspektorów pracy do kontrolowanych podmiotów. I to na pewno działania w dobrym kierunku. Może uda się wspólnymi siłami nawet odbudować popadający powoli w ruinę nagrobek tego wielkiego Polaka?

Cieszymy się również, że razem z przedstawicielem nowych władz krakowskiego okręgu Inspekcji, p.o. Okręgowego Inspektora Pracy – Robertem Pasikowskim udało się w listopadowe święto odwiedzić zarówno grób Mariana Klotta de Heidenfeldt jak i – pewnie pierwszy raz w historii OIP Kraków – groby przedwojennych inspektorów pracy:  Obwodowego Inspektora Pracy w Krakowie (od 1920 r.) – Kazimierza Skrochowskiego, Okręgowego Inspektora Pracy w Krakowie (w latach 1931-1936), a wcześniej w Lublinie – Stefana Franciszka Czarnieckiego, Obwodowego Inspektora Pracy w Bielsku, pełniącego obowiązki Okręgowego Inspektora Pracy w Krakowie (w latach 1936-1937), a potem p.o. Okręgowego Inspektora Pracy w Toruniu – dr Hugo Bartoneca (https://krakow.pip.gov.pl/aktualnosci/pamietamy-o-tych-ktorzy-tworzyli-historie-panstwowej-inspekcji-pracy-w-malopolsce) .

W 1-11 listopadowym nastroju odwiedziliśmy także wspomniane wcześniej warszawskie miejsca tej naszej inspekcyjnej pamięci zbiorowej, a także tradycyjnie grób pierwszego zapewne inspektora przemysłowego (a potem inspektora pracy) na ziemiach polskich Arnulfa Nawratila na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

I cóż zastaliśmy w Warszawie? Grób Franciszka Sokala, po naszych publikacjach o jego zaniedbaniu został w 2021 r. pięknie odrestaurowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Aktualnie znowu jest zaniedbany. Leży na nim zniszczony wieniec (być może z czasów zakończenia prac restauracyjnych). Murawa grobu nie wygląda na porządkowaną również zapewne od zakończenia remontu. Nasze skromne znicze były więc jedynymi znakami pamięci o tej zasłużonej postaci.

A tablica upamiętniająca Mariana Klotta de Heidenfeldt na gmachu przedwojennego Ministerstwa Pracy (obecnie Ministerstwa Zdrowia) czyli Pałacu pod Czterema Wiatrami przy ul. Długiej – jest mocno zaśniedziała, a dostęp do niej jest wręcz niemożliwy z powodu rozrośniętego krzewu jałowca, nigdy zapewne nie przycinanego, i… wiaty na rowery wybudowanej akurat przed frontem owej tablicy. Wygląda na to, że nikomu na tej tablicy nie zależy, a jakiekolwiek nią zainteresowania nie odnotowano od wielu, wielu lat…

Dlaczego o tym piszemy? Hmm…

We Lwowie było normalnie, niepowtarzalny nastrój Cmentarza Łyczakowskiego w ostatnich promieniach zachodzącego słońca i bardzo nieliczne w tym roku światełka pamięci na grobach wielkich Polaków. Także na grobie Arnulfa Nawratila.

Non omnis moriar?